HOŞGELDİN RAMAZAN…

Ben kendimi epey bir gariban hissettim son zamanlar ve kendimin çatısına çıkıp yolunu gözledim nurlu ve kuşatıcı ramazanın. Hadi gel diye diye hayallere sarıldım bu defa. Biliyorum beni garip edenler bırakmayacak yakamı yine ama ramazanın nuruna girdim mi bir kalkan gibi, adeta müşfik kucak gibi önce kendime gelip soluklanacağım sonra da ne yaptım ne ettim daha net bakacağım. Belki başkalarının yaptıklarını düşünmeyi bırakıp af bile edeceğim onları. İnşallah perdeler birer birer kalkacak ve daha net göreceğim hayrımı şerrimi. Sadece bir nebze…. Yetişebildiğim başarabildiğim kadar… Ama olsun yorgun düşmüş, doğruyu bilip yanlış yapmış tarafım ümit tazeleyecek, niyetimi en kıymetlisi ihlasımı korudukça yalpalasam da düşmeyeceğime dair inancım tazelenecek. Az şey mi? İmkansız mı? Hiçbiri değil… Sadece ben değilim bu ay, böyle dileyen hisseden kim varsa yeryüzünde onların duasına dahilim biliyorum. İçlerinde kim bilir kimler var “yüzü suyu hürmetine” benim de amin dediklerimi kabul safına sokacak saf ve samimi ruhlar… Bir de acısını bilmediğimiz, duymadığımız en kötüsü yeterince önemsemediğimiz ama üzerinde hakkımız olan, borcumuz olanlar var. Belki bir duamız ya da cılız da olsa bir yardım elimizle ümit tazelemeyi bekleyenler. Ramazan mübarekle Allah çok şey vaat ediyor, ne buna sağır kalmak ne de bundan nasipsiz olmak istemiyorum.