AHİRETLİK Mİ? KANKA MI?

Teknolojinin gelişimi gerçek arkadaşları her geçen gün öldürüyor diye düşünüyorum. Eskisi kadar içten ve samimi arkadaşlıklar yok şimdi. Bizim nesil sanırım şanslıydı (80'lilerden bahsediyorum). Yeni nesil için arkadaşlık emoji göndermekten öteye pek geçemiyor.

Ahiretlik bizde de vardır. Hatta Trakyalı olduğumuz için "Aret" deriz ve çok önem veririz, iyi aklıma geldi köyümüze özel adetleri de var yazarım belki bir gün.
Şahsen tanımak, yüz yüze konuşmak her ne kadar doğru olsa da hayatımızdan yavaş yavaş çıkmaya başladı.
Sosyal medya arkadaşlıklarının güçlenme sebebini; günlük hayatta çok af edersiniz ama tabiri yerindeyse yenilen kazıklardan olduğunu düşünüyorum. Burası mesafe ayarlamada bir nevi daha kolay.

Gerçek arkadaşlık çok istisna rastlanıyor. Menfaat, ego, bencillik, çekememezlik arkadaşlığa mani oluyor, mesela istedikleri olmayınca karakteri değişiyor kiminin, kimisi 'Aman herkes beni sevsin', sevgi pıtırcığı olayım ayağında o yüzden de herkese mavi boncuk dağıtıyor bu da arkadaşlığı öldüren bir şey çünkü bir gün dobra biri karşına çıkınca duvara tosluyor, benim prensibim şu: Kimseyi memnun etmek için karakterimden, kişiliğimden ödün vermem, düşüncelerimden taviz vermem, "Aman konuşmayayım fikrimi söylersem beni sevmezler, dışlarlar' diye endişelenmedim. Şimdi söz meclisten dışarı çoğunluk tam tersini yapıyor ses etmiyor, üç maymunu oynuyor, ben yapamam huyum değil o yüzden de arkadaşım yoktur pek:))En çıkarsız arkadaşlar var ya kimler? Kediler, köpekler, atlar, eşekler hatta :))))herkes bir maskeyle geziyor, dürüst birine toslayınca maskeler düşüyor…böyle bir dünya..:)) benim fikrim tabii..:)

Anneannemin ahiretliği vardı diye biliyorum…şimdilerde pek kullanan yok bu güzel sözcüğü.:)
Eline sağlık. Sevgiler…

Ben işin bu kısmının sadece çocuklar tarafından hatta kendi küçüklüğümüzde olduğunu sanıyordum. Büyük insanların işin bu kısmını ciddiye alması inandırıcı gelmiyor. Teşbih ya da mecaz bir ifade ama kardeş gibi aynı kanı taşırcasına demek olmalı.

Çok haklısın bak bir örnek vereyim:
19- 20 yaşında filandım, kızkardeşim de lisede, kızkardeşimin çok samimi ve aynı yaşta bir kız arkadaşı vardı, çok iyiydi araları, hatta bize gelirdi kuaförcülük oynardık filan:)kardeşim okul arkadaşlarına uymuş, o yıllar 1 Mayıs kutlamak yasaktı. 1 Mayıs'a katılmış, (biz de bilmiyoruz tabii)bunu duyunca o kız bir daha adımını atmadı bizim eve.:))Çok yıllar sonra bir gün kapımızı çaldı. Utandı da o geçen yıllar için özür dileyecek sandım meğer apartmandaki en bol kitap olan ev bizim ev olduğundan bir kitap istemeye gelmiş.:)))Yaaa, sadece menfaati için. Belki kızın kabahati yoktu belki o yine kardeşimle görüşmek istemiştir de, ailesi siyasi nedenler yüzünden yasaklamış da olabilir. Bilemiyorum ama herkes menfaatine göre hemen satış yapıyor:)
Ben de teşekkür ediyorum, sevgiler.
(bugün çenem düştü:))ama arkadaşlık konusu benim çok önem verdiğim bir konu…kendim yazmaya fırsat bulamıyorum bloğumda sen yazınca içimi döktüm:)

Ahhh kurs zamanlarım geldı aklıma, ahiretliğim iki tane var, kankardeşim de 3 🤗Bilerek kan akıttığımızı bilirim. Çocuktuk ozamn. Bizim için cok önemlıydı.. Mahallede kankardeş olduk. Kurs da Ahiretliğim oldu. Hala ikisiyle de konusurum. Onların yerı benım için çok farklıdır. Cok arayıp sormayız ama biliriz ki, ahiret için beraberiz. Allah için seviyoruz birbirimizi. Onlarla ilişkiler bende cok olgundur. Kırmam üzmem, yanlarında uslu bır kız olurum. Neden bende bilmem ama farklıyım öyle..

Çok şükür kan kardeş ritüelini gören bilen bir ben değilmişim, sağ olun. Bir de siz maşaallah zenginsiniz bu konuda, ne biriktireceğiz bu dünyada dosttan başka, Allah daim etsin adı gibi ahiretlik olsun. Düşünüyorum da bulunduğunuz ortamın ve uğraştığınız işlerin bereketidir, Kur'an ile hemhal olanın manevi dünyasında ayrıcalıklar, ihsanlar yaşaması çok doğal, hep sürsün inşallah.

Ay bizde 4 arkadaş kan kardeş olmuştuk. Nolduu ? Taşındık ve yaşın getirdiği ulaşımsızlıktan dolayı sadece uzaktan uzağa konuşuyoruz.

Açıkçası ben kanka-ahiretlik-dost gibi kavramlara pek inanmıyorum. Devir değisti ve artık bir çok kisi çıkarlarını düşünüyornyada arkandan konuşuyor. Hiç olmadı seni kimsye karşı savunmuyor. Düşünüyorum da benden çok iyi bir dost olurdu. Ama hakeden biri çıksaydı. Hani canını verse bende ona versem. ( Tabi lafın gelişi bu. )

Çok arkadaşım var çokta yakınız. Ama dost olarak bir tek ailemi ablalarımı bilirim. Gerisi yalan. 🙂 BENCE TABİ.

Ahiretlik sözü, kan kardeş derken aklımdakiler yazıya döküldü. Ama derin konu hele günümüzde, söyledikleriniz de doğru ne yazık ki. Çıkarlar ve ego ön planda, hatta uzun yıllar tanıdığınız çok şey paylaştığınız, dost bildiğiniz bile hayal kırıklığı olabiliyor. Az olsun öz olsun deyip teselli buluyoruz. Aile hele ki candan kız kardeş en büyük nimet ama hayırhah olabilecek yürekten birkaç arkadaş ya da hakikatli bir kaç dost Allah herkese nasip etsin diyorum.

Yazının başlığını okudum ve hemen "ahretliğim" i aradım 🙂 Kan kardeşlik olayını biliyorum ve şahit de olmuşluğum vardı küçükken. Açıkçası ben korkmuştum durduk yerde iğne batırıp parmağımı kanatmaktan 🙂 o yüzden de kaçındım bu olaydan. Ama ahretlik sözcüğünü bir kaç kez annemin arkadaşlarından duyduğumda, sıcak gelmişti bana da. Şükür ki bir ahiretliğim ve iki elin parmakları kadar dostlarım var, yetip artıyoruz birbirimize.
Benim de kırpıp yıldız yapacağım ya da tohum niyetine toprağa atacağım yakınlarım var… daha işe yarar olurlar hem böyle kimbilir…

"Ahiretlik"hakikaten de derin anlamlı. "kanka" bugünkü gençliğin hayata bakışının havaî bir özeti gibi geliyor bana. İçini doldurabiliyorlarsa ne mutlu.Yazınızı okurken aklıma Ömer SEYFETTİN'in "Ant" hikâyesi geldi. Okumamış olanlar için burada paylaşmak istedim. Yalnız fazla kelime kabul edilmediği için iki yorumda paylaşacağım.

A N T
Ben Gönen'de doğdum. Yirmi yıldır görmediğim bu kasaba, düşümde artık bir serap gibiydi. Birçok yeri unutulan, eski, uzak bir rüya gibi oldu. O zaman genç bir yüzbaşı olan babamla her zaman önünden geçtiğimiz Çarşı Camii'ni, karşısındaki küçük, harap şadırvanı, içinde binlerce kereste tomruğu yüzen nehirciği, bazen yıkanmaya gittiğimiz sıcak sulu hamamın derin havuzunu şimdi hatırlamaya çalışıyorum. Ama beyaz bir unutuş dumanı önüme yığılır. Renkleri siler, şekilleri kaybeder… Pek uzun gurbetlerden sonra vatanına dönen bir adam, doğduğu yerin ufkunu koyu bir sis altında bulup da, sevdiği şeyleri uzaktan bir an önce göremediği için nasıl hüzünlenirse, ben de tıpkı böyle meraka, sabırsızlığa benzer bir acı duyarım. O, her akşam sürülerle mandaların, ineklerin geçtiği tozlu, taşsız yollar, yosunlu, siyah kiremitli çatılar, yıkılacakmış gibi duran büyük duvarlar, küçük, ahşap köprüler, uçsuz bucaksız tarlalar, alçak çitler hep bu duman içinde erir…
Yalnız evimizle okulu gözümün önüne getirebilirim.

Büyük bir bahçe… Ortasında köşk biçiminde yapılmış bembeyaz bir ev… Sağ köşesinde her zaman oturduğumuz beyaz perdeli oda… Sabahları annem beni bir bebek gibi pencerenin kenarına oturtur, dersimi tekrarlatır, sütümü içirirdi. Bu pencereden görünen avlunun öbür yanındaki büyük toprak rengi yapının camsız, kapaksız tek bir penceresi vardı. Bu siyah delik beni çok korkuturdu. Yemeklerimizi pişiren, çamaşırlarımızı yıkayan, tahtalarımızı silen, babamın atına yem veren, av köpeklerine bakan hizmetçimiz Abil Ana'nın her gece anlattığı korkunç, bitmez hikâyelerdeki ayıyı, bu karanlık pencerede görür gibi olurdum. Bu kuruntuyla, rüya dinlemek, yorumlamak merakında olan zavallı anneme her sabah ayılı rüyalar uydurur; iri, kuzgun bir ayının beni kapıp dağa götürdüğünü, ormandaki inine kapadığını, kollarımı bağladığını, burnumu, dudaklarımı yediğini, sonra Bayramiç yolundaki su değirmeninin çarkına attığını söyler, ona birçok, "Hayırdır inşallah…" dedirtirdim. Yorumlarken benim büyük bir adam, büyük bir bey, büyük bir paşa olacağımı, bana kimsenin kötülük yapamayacağını, güvenceyle sundukça, yalan söylediğimi unutur, ne kadar sevinirdim…

Nasıl sokaklardan, kiminle giderdim? Bilmiyorum… Okul bir katlı, duvarları badanasızdı. Kapıdan girilince üstü kapalı bir avlu vardı. Daha ilerisinde küçük, ağaçsız bir bahçe… Bahçenin sonunda ayakyolu, çok kocaman aptes fıçısı… Erkek çocuklarla kızlar karmakarışık otururlar, birlikte okur, birlikte oynarlardı. "Büyük Hoca" dediğimiz, kınalı, az saçlı, kambur, uzun boylu, yaşlı, bunak bir kadındı. Mavi gözleri pek sert parlar, gaga gibi iğri, sarı burnuyla, tüyleri dökülmüş hain, hasta bir çaylağa benzerdi. "Küçük Hoca" erkekti. Büyük Hoca'nın oğluydu. Çocuklar ondan hiç korkmazlardı. Sanırım biraz aptalcaydı. Ben arkadaki rahlelerde, Büyük Hoca'nın en uzun sopasını uzatamadığı bir yerde otururdum. Kızlar, belki saçlarımın açık sarı olmasından, bana hep "Ak Bey" derlerdi. Erkek çocukların büyücekleri ya adımı söylerler ya da "Yüzbaşı oğlu" diye çağırırlardı. Sınıf kapısının açılmayan kanadında sallanan "geldi – gitti" levhası yassı, cansız bir yüz gibi bize bakar, kalın duvarların tavana yakın dar pencerelerinden giren donuk bir aydınlık, durmadan bağıran, haykırarak okuyan çocukların susmaz, keskin çığlıklarıyla sanki daha da ağırlaşır, bulanırdı…

– Musluğu Ali koparmıştı, dedi, ben de biliyordum. Ama o çok zayıf, hem hastadır. Görüyorsun, falakaya dayanamaz. Belki ölür, daha yataktan yeni kalktı.

– Ama sen niçin onun yerine dayak yedin?

– Niçin olacak. Biz onunla ant içmişiz. O bugün hasta, ben iyi, kuvvetliyim. Onu kurtardım işte.

Pek güzel anlamadım. Tekrar sordum:

– Ant ne?

– Bilmiyor musun?

– Bilmiyorum!

O vakit güldü. Benden uzaklaşarak karşılık verdi:

– Biz birbirimizin kanlarını içeriz. Buna "ant içmek" derler. Ant içenler kan kardeşi olurlar. Birbirlerine ölünceye kadar yardım ederler, dertli günlerinde birbirlerine koşarlar.

Sonra dikkat ettim, okulda birçok çocuk, birbirleriyle ant içmişlerdi. Kan kardeşiydiler. Bazı kızlar bile kendi aralarında ant , içmişlerdi. Bir gün, bu yeni öğrendiğim göreneğin nasıl yapıldığını da gördüm. Yine arka rahlelerdeydim. Küçük Hoca aptes almak için dışarı çıkmıştı. Büyük Hoca, arkasını bize çevirmiş, yavaş yavaş, bir sümüklüböcek kadar ağır, namazını kılıyordu. İki çocuk tahta saplı bir çakıyla kollarını çizdiler. Çıkan büyük, kırmızı damlayı kolları üzerinde bu çizgiye sürdüler. Kanlarını karıştırdılar. Sonra birbirlerinin kollarını emdiler. Ant içerek kan kardeşi olmak… Bu beni düşündürmeye başladı. Benim de kan kardeşim olsa, hocaya kulağımı çektirmeyecek, üstelik falakaya yatacağım zaman beni kurtaracaktı. Koca okulun içinde kendimi yapayalnız, arkadaşsız, koruyucusuz sanıyordum, anneme düşüncemi, her çocuk gibi birisiyle ant içmek istediğimi söyledim. Andı tanımladım. Razı olmadı:

– Öyle saçmalıklar istemem. Sakın yapma ha… diye uyardı beni. Ama ben dinlemedim. Aklıma ant içmeyi koymuştum. Fakat kiminle? Bir rastlantı, beklenmeyen bir kaza bana kan kardeşimi kazandırdı. Cuma günleri bizim evin bahçesine ,bütün komşu çocukları toplanırlardı. Akşama kadar birlikte oynardık. Arkamızdaki evlerin sahibi Hacı Budak'ların benim kadar bir çocukları vardı ki, en çok adı hoşuma giderdi: Mıstık… Bu sözcüğü söylerken tad duyar, boyuna tekrarlardım. Öylesine uyumluydu ki… Kızlar bu güzel ada uydurulmuş kafiyeleri, Mıstık'ı bahçede, sokakta görünce bir ağızdan söylerlerdi; hâlâ hatırımda.

Mustafa Mıstık,

Arabaya kıstık,

Üç mum yaktık,

Seyrine Baktık!

diye bağrışırlar, ellerini yumruk yaparak ona karşı dururlardı. Mıstık hiç kızmazdı. Gülerdi. Biz de, bazen bu dörtlüğü bağırarak tekrarlar, eğlenirdik.

Bu mini mini şiir, benim hayalimi bile etkilemişti. Rüyamda, birçok arsız kızın Mıstık'ı büyük bir göçmen arabasına sıkıştırarak, çevresinde üç mum yakarak seyrine baktıklarını görürdüm. Niçin Mıstık öyle uslu dururdu. Niçin birden fırlayıp bu kızlara birkaç tokat atmaz, sıkıştığı katran kokulu arabadan kurtulmazdı? Hepimizden güçlüydü. Adı gibi her yanı yuvarlaktı; başı, kolları, bacakları, bedeni… Hatta elleri… Bütün çocukları güreşte yenerdi… Yazın her cuma sabahı büyük bir deste söğüt dalı getirirdi. Bu dallardan kendimize atlar yapar, cirit oynar, yarışa çıkardık. Yarışta da tümümüzü geçerdi. Onu hiçbirimiz tutamazdık. İşte yine böyle bir cuma günü, Mıstık söğüt dallarıyla geldi. Ben uzununu kendime ayırdım. Öbürlerini çocuklara dağıttım. Bir çakıyla bu dalların ucunu keser, kabuklarından iki kulak, bir burun çıkartır, tıpkı bir at başına benzetirdik. Bunu en güzel ben yapardım.

Öncelikle çok çok teşekkür ederim Sevgili Bir Tatlı Huzur, aklıma düşüp yazıya dönüşen bu konu sizin katkınızla anlam buldu. Herhalde en sık sorgulama yaptığımız konuların başındadır arkadaşlık, dostluk, vefa. Hem beslendiğimiz hem de en fena canımızın yandığı konu da bu belki. Günümüzde manevi ve duygusal anlamda erimeye başlayan her şey ilk olarak dostlukta, ilişkilerde gösteriyor kendini. Anne babamızdan gördüğümüz, duyduğumuz adına kardeşlik denilen arkadaşlıklar yok artık. Bunu kabul ettik de az da olsa tutunacak bir dost eline sıkı sıkı sarılıyoruz.
Edebiyatın ve okuyarak yaşamanın insana kattıklarına güzel bir örnek oldu paylaştığınız hikaye, ellerinize sağlık. Kan kardeşliğin böylesi olduğunu -hem şekil hem his anlamında- bilmiyordum aslında. Şekil kısmına gerek yok zaten asıl olan ant kısmı, ağızdan çıkan sözün bizi bağlaması ve yürekten hissedip uygulamak meselesi. Değil şimdi o zamanlar için bile böylesi bir ritüelin risklerine girmeye gerek yok ama kan kardeşliğinin gücünü göstermek adına yapıyorlardı belki. Hikaye çok manidar, çocuk safiyetinde hakikatte bile yaşanmış olabilir. Günümüzde eskiyi aramak ütopik artık ama değişmez değerler, hisler, ihtiyaçlar var gerçek dostlukta bunlardan. Hayatın bizi yoran temposunda soluklandığımız, kendimiz gibi bildiğimiz güvenilir, samimi dostlar ve arkadaşlıklar Allah nasip etsin hepimize. Kıymetini bildiğimiz, çok şükür iyi ki var dediğimiz.